najlepiej jakby się film zakończył gdy głowna bohaterka mówi What a boy? tamten koleś odchodzi... takie by było dające do myślenia i zaskakujące... ale film się niestety zakończył happy endem jak większość... niestety...

kurde, jestem w stanie zrozumieć konsternację ludzi i pytania, dlaczego w filmie pojawili się jacyś kiczowaci kosmici, ale chyba zakończenie jest najjaśniejszym momentem w filmie! myślę, że twórcom nie chodziło o to, żeby na siłę zakończyć go happy endem. wg mnie mieli coś do przekazania w tym filmie i morałem, który wynika z zakończenia jest to, jak wielka jest miłość matczyna. przecież mimo tego wszystkiego, co kosmita jej zrobił, mimo tych dziwacznych piorunów, mimo ponownego wymazania pamięci, Tally udaje się przypomnieć sobie syna! tak głęboko siedzi w kobiecie miłość do dziecka!
czy to jest aż tak trudne do wychwycenia?

Zgadzam się z Konopią ;]
Do jej wypowiedzi dużo dodać nie mogę, bo również uważam, że chodziło o miłość matki do dziecka. Ona mimo wszystko nie zapomniała, a więź między matką a dzieckiem jest największa na świecie...


Co do kosmitów... bez komentarza ;)
Pozdrawiam!

"Więź między matką a dzieckiem jest największa na świecie" - ten morał nie jest trudny do wychwycenia. Moim zdaniem film jest kiepski, ponieważ cała fabuła sprowadza się do tej prostej myśli, którą zresztą uważam za wielce pretensjonalną (matki porzucające swoje dzieci na śmietnikach, kobiety traktujące aborcję jako zwykły zabieg). Samą matczyną miłość uważam za piękną, ale sposób jej pokazania w tym filmie uważam za kiepski - łopatologiczny i niemalże całkowicie nieżyciowy.

Wiem, że SF rządzi się swoimi prawami (to w końcu mój ulubiony gatunek filmowy), ale to nie może być usprawiedliwieniem każdego zarzutu. Jest sporo efekciarskich SF które czarują jedynie dekoracjami i efektami, ale są też takie które poruszają w poważny sposób tematykę rozwoju nowoczesnych technologii ("Gattaca"), problemy społeczne ("Dystrykt 9"), czy też próbują kształtować życiowe postawy ("Mój własny wróg"). "Życie, którego nie było" nie trafia do mnie pod żadnym względem. Dość wysoka w kontekście tych słów ocena filmu wynika jedynie z gry Julianne Moore, dobrej strony technicznej produkcji oraz pierwszej godziny która miała zadatki na dobry thriller psychologiczny.

Jak to powiedział pewien naukowiec: "ludzie zwykli życiem nazywać wszystko, co stwarza cywilizacje. A czy i bakterie nie są równie żywe co my?". Nie jesteśmy jedyni. Możliwe, że na Europie, Marsie, czy Tytanie istnieją bardzo proste formy życia. A kto wie, może w dalszych układach jest jakieś życie. Oczywiście mogą to być dopiero co jaskiniowcy, lub mogą przeżywać wojnę domową rozwiązywaną za pomocą termonuklearnych wybuchów i broni kwantowej.

Chociaż wasze pełne irytacji słowa "no nie, znowu te bzdury o kosmitach" brzmi niczym średniowieczne "no nie, znowu te bzdury o tym, że Ziemia jest okrągła"

Jak ktoś nie oglądał całego filmu, to nie powinien go oceniać.